انبيا آمده‌اند كه انسان درست كنند، انبيا مأمورند كه افراد را- افرادى كه بشر هستند و از همين با حيوانات فرق ندارند- آمده‌اند كه اينها را انسان كنند؛ تزكيه كنند، مزكّى كنند؛ پاكيزه كنند. شغل انبيا همين است و بايد شغل مادرها همين باشد نسبت به بچه‌هايى كه در دامنشان هست. بچه‌ها را از آن اول كه در دامنشان هست تزكيه كنند. آنها با اخلاق خوب، با اعمال خوب در آنجا بچه‌ها بهتر تربيت مى‌شوند. در دامن مادر، بچه‌ها بهتر تربيت مى‌شوند تا در پيش استاد. آن علاقه‌اى كه بچه به مادر دارد به هيچ كس ندارد. و آن چيزى كه در بچگى از مادر مى‌شنود يا مى‌بيند، آن نقش مى‌بندد در قلبش؛ و تا آخر همراهش هست. مادرها بايد توجه به اين معنا بكنند كه اين بچه‌ها را خوب تربيت كنند، مزكّى تربيت كنند؛ يك مدرسه علمى- ايمانى باشد دامنهايشان، و اين يك مطلب بسيار بزرگى است كه از مادرها مى‌آيد. و از كس ديگر نمى‌آيد. آن قدرى كه بچه از مادر چيز مى‌شنود از پدر نمى‌شنود. آن قدرى كه اخلاق مادر تأثير دارد در بچه كوچولوى نورس و به او منتقل مى‌شود از ديگران نمى‌شود، مادرها مبدأ خيراتند و اگر خداى نخواسته مادرى باشد كه بچه را بد تربيت كند، مبدأ شرورند.