مهم این است که مجلسی‌ها با هم و با دولت و با سایر مقامات تفاهم داشته باشند. و مجلسی که اساس یک کشور است باید محلی برای بحث و ساختن اخلاق جامعه باشد، و انتقاد و استیضاح حق مجلس است اما برخورد با متخلف با آرامی و طرح مسائل اخلاقی بهتر رفع اختلاف می‌کند تا با الفاظ نیش‌دار و مقابله کردن با یکدیگر. لذا باید نطق‌های قبل از دستور یا مسائلی که در مجلس واقع می‌شود همانند خطبه‌های نهج البلاغه و خطب ائمه اطهار مردم را رو به صلاح ببرد، و آقایان در صحبت‌هایشان این احساس را داشته باشند که برای مصلحت جامعه حرف می‌زنند، نه برای مقابله و خودشان را یک واعظ حساب بکنند که می‌خواهند مردم را موعظه کنند و مردم هم احساس کنند که این آقایان خیر و صلاح آنها را می‌گویند.