چراغِ راه

نامه به خانم فاطمه طباطبایی (اندرزهای اخلاقی- عرفانی)
۵ خرداد ۱۳۶۳/ ۲۴ شعبان ۱۴۰۴
عرفان, نامه‌های عرفانی,
چراغِ راه

دخترم! سرگرمی به علوم حتی عرفان و توحید اگر برای انباشتن اصطلاحات است -که هست- و برای خود این علوم است، سالک را به مقصد نزدیک نمی‌کند که دور می‌کند العلم هو الحجاب الاکبر؛ و اگر حق‌جویی و عشق به او انگیزه است که بسیار نادر است، چراغ راه است و نور هدایت الْعِلْمُ نُورٌ یَقْذِفُهُ اللهُ فی‌ قَلْبِ مَنْ یَشاءُ و برای رسیدن به گوشه‌ای از آن تهذیب و تطهیر و تزکیه لازم است، تهذیب نفس و تطهیر قلب از غیر او، چه رسد به تهذیب از اخلاق ذمیمه که رهیدن از آن بسیار مجاهده می‌خواهد، و چه رسد به‌ تهذیب عمل از آنچه خلاف رضای او -جلّ و علا- است، و مواظبت به اعمال صالحه از قبیل واجبات که در راس است و مستحبات به قدر میسور و به قدری که انسان را به عُجب و خودخواهی دچار نکند.