اگر زمان محمد رضا يك جنگى واقع مى‌شد، مثلًا فرض كنيد در اهواز واقع مى‌شد، در خراسان برايش زنها نان مى‌پختند؟! دعا مى‌كردند كه- ان شاء اللَّه- شكست بخورد. حالا وضع اين طورى است. در كجاى دنيا شما سراغ داريد يك همچو مطلبى. يك همچو پشتيبانى مردم از حكومت، از ارتش. سراغ نداريم ما جايى در اين، نظير نداشته است اين، در تاريخ هم نمى‌توانيد پيدا بكنيد. از بچه‌هاى كوچكى كه ده تومان دارند مى‌دهند براى ارتشى كه آنجا، قواى مسلّحه‌اى كه آنجا كار مى‌كنند. با آن پير زن هشتاد ساله‌اى كه چند تا تخم مرغ دارد، اينها ارزش دارد. ارزش اينها زياد است، و ما بايد حفظ كنيم اين ارزش را. پيروزى مملكت ما براى همين ارزشهاست. اين پيروزى قلوب، بالاتر از پيروزى كشور است.