خداوندا! تو می‌دانی که من در چه حالی هستم که این منظره را می‌بینم. من چطور این منظره‌هایی که برادرهای ما، خواهرهای ما، بچه‌های ما، برای اسلام اعضای خودشان را از دست داده‌اند، سلامت خودشان را از دست داده‌اند، چطور این منظره‌ها را من تحمل کنم؟ من چطور این بچه را که اینجا ایستاده و معلول است، در اول بچگی معلول شده است، ما چطور تحمل کنیم؟ خدایا! آنها که برای ما این مصیبتها را بار آوردند به جزای خودشان برسان. خدایا! این ابرقدرتها که برای رسیدن به قدرت، و لو چند سالی دیگر، این جنایتها را در دنیا به بار می‌آورند تادیبشان کن. با دست قدرت خود آنها را به جای خودشان بنشان. برادرهای من، خواهرهای من، بچه‌های عزیز من، می‌دانم که شما در رنج هستید. و من هم شریک شما در رنج هستم. من هم مثل یک برادری که برادرش و خواهرش در رنج است، مثل یک پدری که اولادش در رنج است، من هم شریکم با شما در رنج. لکن آنچه که رنجها را آسان می‌کند آنچه که دردها را تخفیف می‌دهد، آنچه که بر همه ما آسان می‌کند این مسائل را، این است که این امور برای خدا انجام گرفت. شما برای خدا قیام کردید و برای خدا مجروح شدید و بسیاری از برادرها و خواهرهای شما هم برای خدا مقتول شدند. آن چیزی که برای خدا از دست دادید جایی نمی‌رود، پیش خدا محفوظ است. دنیا وسیله است برای عالَمهای دیگر، و خداوند برای شما مهیا می‌کند مقامهایی که اگر دیگران ببینند آنها هم آرزو می‌کنند که مثل شما بودند.