بحمد الله در ایران، در این سنوات اخیر، یک نهضتی، یک نهضت الهی پیدا شد که من نمی‌توانم اسمی رویش بگذارم الّا اینکه این نهضتْ الهی بود. نهضتی که بچه‌های صغیرش با پیرمردهای کبیر با هم بودند؛ نهضتی که بچه‌ها پستانک را در دهان می‌گذاشتند، وقتی بیرون می‌آوردند می‌گفتند «مرگ بر شاه» باز پستانک را به دهان می‌گذاشتند! از بچه‌هایی که اولِ صحبت و حرف زدنشان است تا پیرمردهایی که آخر عهدشان است به حیات، همه با هم بودند و همه با هم طرد کردند این طاغوت را. رمز پیروزی ایران همین بود؛ اتکال به خدا، برای خدا و وحدت کلمه، وحدت کلمه و وحدت غرض [و] مقصد. از هر کس می‌پرسیدند، مقصد این بود که حکومتِ اسلام باشد. مقدمه این بود که حکومتِ طاغوت نباشد؛ مقصد این بود که استقلال و آزادی در پناه حکومت اسلامی باشد.