آنها غافلگیرانه به ما هجوم آوردند و از دریا و زمین و هوا به ما حمله کردند و مقدار زیادی از کشور ما را تصرف نمودند و به خرابی و قتل و غارت شهرهای ما و ملت مظلوم ما پرداختند که این نیز از اسباب بزرگ برای رعب و وحشت ما و آرامش و سکون برای مهاجمین به کشور ما بود. آیا آنچه خداوند تعالی می‌فرماید: وَ قَذَفَ فی قُلوُبِهِمُ الْرُّعْبَ فَریقاً تَقْتُلُونَ وَ تَاسِروُنَ فَریقاً ، مصداق ظاهرش در فتح مبین متحقق نیست؟ آیا آیه هُوَ الَّذی انْزَلَ السَّکینهَ فی قُلوُبِ الْمُومِنینَ مصداق ظاهرش رزمندگان این جبهه نیست؟ مگر آنچه در صدر اسلام واقع شد و موجب فتح لشکر اسلام گردید جز اینها بود؟ آیا در ظرف یک هفته آنچه تا کنون شمارش شده است بیش از پانزده هزار اسیر و هزاران مقتول و هزاران مجروح و آن همه غنایم جنگی امری عادی است؟ آیا فوج فوج تسلیم در مقابل عده‌ای غیر معادل با خصم امری عادی و طبیعی است؟