شما می‌بینید که مردم، توده‌های میلیونی مردم، چقدر خوبند. و من با جرات می‌توانم عرض کنم که در طول تاریخ یک همچه وضعی در هیچ جا نبوده است؛ یعنی، ایران با سی و چند میلیون جمعیت- به استثنای یک اقلیت بسیار کم- متحول شده‌اند به یک کشور اسلامی که همه در فکر این هستند که اسلام در اینجا تحقق پیدا بکند و در همه چیزی که برای دولت پیش می‌آید، مشکلاتی که برای دولت پیش می‌آید، پیشقدم هستند و گمان نکنید که جای دیگری بلکه در عصرهای دیگر، یک همچه مسئله‌ای بوده. شما اگر ملاحظه بکنید این داوطلبی از برای رفتن به جبهه‌ها و این با آغوش باز شهادت را پذیرفتن، این در زمانهای سابق حتی در زمان رسول الله و حتی زمان امیر المومنین- سلام الله علیه- به این شکل نبوده است. می‌بینیم که در قرآن از این اشخاصی که پیغمبر دعوت می‌کرده است که بیایید برای جنگ، عذر می‌خواستند که امروز نه فردا، حالا گرم است، حالا چطور است، قرآن آنها را ذکر می‌کند که اینها مردمی هستند یک وقتی بهانه می‌گرفتند که ما برگردیم، کار داریم، عایله‌مان چطور است. قرآن می‌فرماید که نه، اینها می‌خواهند فرار کنند، فرار در کار بوده، عدم اطاعت زیاد بوده است در کار. زمان حضرت امیر که بالاتر، زمان ائمه دیگر هم که می‌بینید که مردم آن طور نبوده‌اند. برای حضرت امیر در کوفه هم ملاحظه کردید که آن طور اطاعتی که باید بکنند نداشتند و حضرت امیر از آنها شکایت می‌کند.
امروز من معتقدم که خدای تبارک و تعالی موفق کرده است این کشور را که این طور باشد و این طور تحول که همه مردم، همه توده‌ها، خصوصاً، این توده‌های مستضعف، اینهایی که محروم بودند در طول تاریخ، اینها همه، در همه چیز حاضرند. اگر نبود این همراهی توده‌ها، نمی‌توانست حکومت برقرار باشد و نمی‌توانستند ارتش این جنگ را به این طور که الآن به پیروزی رسانده‌اند به پیروزی برسانند. این اسباب تشکر است از همه.