خود ما نباید کاری بکنیم که دوباره مبتلا بشویم به آن چیزهایی که پیشتر به آن مبتلا بودیم. و اگر خدای نخواسته ما با هم اختلاف کنیم و آن جهت الهی را که خدای تبارک و تعالی به ما امر فرموده است که: وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ «۲» را فراموش کنیم، یکوقت می‌بینید که عنایت خدا کنار می‌رود و ما همان خواهیم شد که بوده‌ایم. ما خودمان کاری نمی‌توانیم بکنیم. باید ما آن مقداری که می‌توانیم الهیت مطلب را حفظ کنیم و اجتماع داشته باشیم و وحدت کلمه داشته باشیم. خدای تبارک و تعالی تایید می‌کند و کارها انجام می‌گیرد.