صدام امروز در این لجنزار مخوف برای یافتن راه نجات دست و پا می‌زند، و فریادش به جایی نمی‌رسد. ایران اگر او را یک انسان متعادل می‌دانست، امید نجاتی برای او بود. ولی با روحیه جنون‌آمیزی که از او آشکار است، ملت ما اجازه نمی‌دهد که جنایات نابخشنودنی او را نادیده بگیرند و او را برای ادامه خیانت به حال خود گذارند. پس، او را در حال اضطراب جانکاه و موت و حیات تا موقع مقتضی نگاه می‌دارند.