دنیا از آغاز جنگ تا کنون و در تمام مراحل دفاعی ما، هیچ گاه با زبان عدالت و بی‌طرفی با ما سخن نگفته است. آن روزی که صدام و حزب بعث از روی غرور و بی‌خردی به منظور ساقط نمودن نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران به کشور عزیزمان ایران حمله نمود و قراردادهای بین المللی را پاره کرد و شخصاً تجاوزات هوایی و دریایی و زمینی ارتش را رهبری مینمود و نه تنها خانههای یک شهر و روستا، که مراکز دهها شهر و صدها روستا را با خاک یکسان میکرد و کودکان معصوم ملت ما را در آغوش مادرانشان به شهادت میرساند و تجاوزات و وحشی‌گری‌ها را تا آنجا ادامه داد که قلم از نوشتن و زبان از بیان آنان شرم میکند و نیز در آن روزی که صدام اولین جرقه و شعلههای آتش جنگ را در خرمن امنیت همه کشورهای اسلامی و خلیج فارس برافروخت، هیچ کس از این مدعیان صلح، جلوی آتشافروزی او را نگرفته و از امکانات و اهرمهای فشار و قراردادهای خود در جهت کنترل و مهار او بهره نجست و به دفاع از ملت مظلوم و ستمدیده ایران و عراق برنخاست و به صدام، این آغازکننده جنگ، نگفت که به کدام گناه و به چه جرمی ملت ایران باید کشته شوند!