این اموری که شما می‌خواهید همه قشرها می‌خواهند؛ این طور نیست که محرومیت منحصر به شما باشد. من اعتقادم این است که از شما محرومتر ما زیاد در ایران داریم. شما باز یک کاری دارید، اشتغالی دارید؛ عدد کثیری- اجتماع کثیری- از مردم هستند که این کار را هم ندارند و اینها با بدبختی در یک زاغه‌ها زندگی می‌کنند. شما زاغه‌های اطراف تهران را یک سَری به آن بزنید؛ توجه کنید ببینید اینها چه جور زندگی می‌کنند. ما به فکر همه هستیم، دولت به فکر همه هست لکن مساله، مسئله آسانی نیست.
یک مملکت خراب، یک مملکت ویران، یک مملکتی که همه ذخایرش را به چپاول بردند حالا می‌خواهد تازه شروع کند، شروع به نوسازی. این شروع به نوسازی محتاج به وقت است؛ این طور نیست که غفلت از حال مستمندان شده باشد و یا از حال کارگران شده باشد؛ خیر، ما همه به فکر شما هستیم. و ما ان شاء الله بعد از اینکه بتوانیم استقرار بدهیم جمهوری اسلامی را، اسلام در فکر کارمندان و در فکر کارگران و در فکر مستضعفین بیشتر است تا فکر دیگری. شما مطمئن باشید که اگر ما توانستیم قدرت پیدا بکنیم و اسلام را به آن طور که هست پیاده بکنیم، برای همه شما و برای آنهایی که از شما خیلی بدتر هست زندگی‌شان، فکر خواهد شد.
الآن راجع به خانه؛ البته من می‌دانم که شما هم بسیاری‌تان خانه ندارید لکن این مطلب اختصاص به شما ندارد. شما زاغه‌نشینها را ببینید که اینها چه جور زندگی می‌کنند. اگر آنها را ببینید به حال آنها ترحم می‌کنید. البته باید برای همه خانه تهیه بشود، برای همه زندگی تهیه بشود، برای همه وضع کار به طور عادلانه تهیه بشود؛ و این محتاج به یک مهلتی است. نمی‌شود یک مملکتی که خراب شده است و همه چیزش به باد رفته است حالا یکدفعه ما صبح بکنیم و بهشت درست بشود، و این یک امری است نشدنی.