و آنچه که باز باید به اقشار ملت عرض کنم این است که ما نمی‌توانیم خرابیهایی که واقع شده است و در ظرف این- تقریباً- بیست و چند سال اخیر بیشتر از همه اوقاتْ خرابی به مملکت ما وارد شده است، نمی‌توانیم که اتکال به این کنیم که دولت این خرابیها را جبران کند، دولت فقط نمی‌تواند. نمی‌توانیم اتکال کنیم به اینکه روحانیت این کار را انجام بدهد، روحانیت نمی‌تواند. نمی‌توانیم اتکال کنیم به اینکه ادارات دولتی، فرهنگیان این کار را انجام بدهند، آنها هم نمی‌توانند. همان طوری که در پیشرفت این مقصد و در پیروزی‌ای که تا کنون پیدا کردیم، در آستانه پیروزی‌ای که هستیم، این طور نبود که یک قشر بتواند این پیروزی را به دست بیاورد؛ همه قشرها با هم شدند و همه مسلکها را کنار گذاشتند و با هم پیش رفتند تا اینجا رسیدند. باید حالا هم با هم پیش برویم؛ همان طوری که این پیروزی پیدا شده است و همه با هم این راه را طی کرده‌اند.
اگر بخواهیم از حالا به بعد مشغول ساختن این ویرانه باشیم، هیچ یک از اقشار تنها نمی‌توانند این ویرانه را بسازند؛ باید باز همه با هم- تمام اقشار با هم- باید این ویرانه را بسازند منتها هر کس در هر محلی هست. کشاورزها در محل کشاورزی که هستند به کشاورزی خودشان علاقه پیدا بکنند. الآن دیگر دستی نیست که آنها را به فشار وادار به امری بکند یا منافع آنها را بخواهد به واسطه سودجویی خودش بردارد یا به غیر بدهد؛ امروز کسی همچون کاری نخواهد کرد. کشاورزها باید به کشاورزی خودشان ادامه بدهند و علاقه داشته باشند، و کشاورزی که می‌کنند در این برهه از زمان باید اکثرش و قسم مهمش این چیزهایی باشد که غذای ملت را اداره می‌کند مثل گندم، برنج، جو، عدس- امثال اینها.