خوب، یک سال تمام است که این جوانهای عزیز ما رفته‌اند و البته رنج کشیده‌اند، زحمت کشیده‌اند و ماجورند در این امر پیش خدای تبارک و تعالی- من نباید تشکر کنم از آنها، عمل آنها پیش خدا ارزش دارد- یک سال است که اینها رفته‌اند و آنجا را گرفته‌اند. آنها جز، هی حرفْ آنها زدند، آن ور ایستادند و حرف زدند و چه کردند و خوب، حصر اقتصادی کردند و چه کردند، لکن ملت سر جای خودش ایستاده و هیچ نقصی در خودش نمی‌بیند. ده سال دیگر هم که بشود، همین است. عمده ارزش این عملها این است که از ذهن توده‌های ضعیف مردم در سرتاسر دنیا، مستضعفین جهان در سرتاسر دنیا، از ذهن اینها این رعبها را خارج می‌کند، به خود می‌آیند. الآن هم آمده‌اند، هی می‌گویند که ماها در انزوا هستیم. آن وقت که در انزوا نبودیم چه بودیم؟! یک ملت زیردست ضعیف بیچاره! یک پاسبان در بازار بزرگ تهران حکومت می‌کرد بر بازار! این آن وقت بود که ما منزوی نبودیم! منزوی نبودیم؛ یعنی، روابطمان با امریکا و با شوروی و با کذا و کذا سر جایش بود!