ما توقّعمان این است که این آقایان که آمده‌اند این جا این طور نباشد که یک اجتماعی باشد و یک صحبت‌هایی باشد و یک قطعنامه‌هایی باشد و تمام شد و رفت، هر کس وقتی رفت سر جای خودش، مشغول کارهای خودش بشود. اگر ائمه جمعه اجتماع کردند در یک مرکزی، یا ائمه جمعه خارج را خواستند و اجتماع کردند، این جور نباشد که چند تا نطق باشد و چند تا صحبت باشد و حرف‌های خوب هم خیلی بزنند و قطعنامه هم بعد درست کنند و یک جایی را محکوم کنند و یک جایی را هدایت کنند و درش را ببندند و بروند منزلشان بنشینند؛ این، انسان را ناکام می‌کند. باید آن کسی که بخواهد یک جامعه را تهذیب کند، یک ملت را تهذیب کند، یک جمعیت کوچک را تهذیب کند، دنبال کند مسائل را. وقتی که در این جا یک اجتماعی شد برای اندیشمندان، یک اجتماعی شد برای مهمانان، اجتماعی شد برای ائمه محترم جمعه بلاد و سایر بلاد خارج، اینها بعد نقشه این را داشته باشند که وقتی رفتیم به محل خودمان، چه بکنیم، اگر شما صد تا اعلامیه صادر کنید و صد تا نطق بکنید و صدتا محکوم بکنید، بعدش دنبالش را نگیرید، این تمام می‌شود؛ یک صحبتی کردید، یک زحمتی کشیدید، نتیجه‌ای هم نبردید. اما اگر بنا باشد که هر کدام در هر محلی هستید، دنبال کنید مساله را، مفاسدی را که دیدید واقع شده است بگویید به مردم، مفاسدی را که قدرت‌های بزرگ بر بشریت دارند می‌کنند، بگویید به مردم، مسائلی را که انگل‌های قدرت‌های بزرگ دارند به مسلمین می‌کنند، بگویید به مردم، آنچه که در ایران دیدید، از بد و خوب هر دو را بگویید به مردم تا آنها بیدار بشوند.