پیغمبر اکرم- صلی الله علیه و آله و سلم- از اول که قیام کرد، تنها- تنها قیام کرد و دعوت کرد مردم را. قومش را دعوت کرد به حقْ تعالی و به توحید و هیچ کس همراهش نبود. تنهایی قیام کرد اول هم. مثلًا زنش که در منزل بود- حضرت خدیجه- به او ایمان آورد، و حضرت امیر که بچه‌ای بود آن وقت ایمان آورد؛ و بعد کم کم در مدینه. در مکه هم که بودند- در سیزده سال- نشد یک کاری انجام بدهند، برای اینکه مکّی‌ها همه مقتدر و چیزدار بودند و می‌دیدند که اگر این رشد بکند با منافعشان مخالف است. از این جهت با او مخالفت می‌کردند، از خوف اینکه این رشد پیدا بکند و با منافعشان چه بشود. این بتها هم آلت بود پیش آنها. همچو نبود که بت‌پرستها خیلی به بت هم همچو [معتقد باشند]؛ عمده منافع مادیشان بود که آنها در مقابلش می‌دیدند پیغمبر اکرم است و منافع مادیشان در ضرر است. تا در مکه بودند- تقریباً- می‌شود گفت تنها بودند. یکی- دو تا، چند نفر مختصری به ایشان گرویدند و اینها. فعالیت هم در مکه جز اینکه دعوت می‌کردند و دعوت زیرزمینی- به اصطلاح- می‌کردند چیزی نبود؛ تا وقتی که مقتضیات جور شد و رفتند به مدینه.