استقامت- که لازمه رهبری انبیای گرام است- به طور کامل در رسول اکرم بود: و اسْتَقِم کَمَا اُمِرتَ؛ نهضت کن و استقامت کن.
این دو خاصیت در پیشبرد مقاصد بزرگ پیغمبر اسلام دخالت داشت: قیام و استقامت. این استقامت موجب شد که با اینکه هیچ در دست نداشت و تمام قوای قدرتمندان بر خلاف او بود- به طوری که در مکه نمی‌توانست به طور علن دعوت کند- لکن مایوس نمی‌شد از اینکه نمی‌تواند علناً مردم را دعوت کند. مایوس نبود. دعوت زیرزمینی بود. یکی یکیها را به خود جذب کرد، تا وقتی که تشریف بردند به مدینه، مامور شدند که مردم را دعوت کنند به قیام: قُل إِنَّمَا اَعِظُکُم بِوَاحِدَهٍ اَن تَقُومُوا للَّه؛در اینجا دعوت به قیام است. دعوت جمع به قیام جمع است؛ و مهم قیامِ للَّه، برای خدا.