شکوفاتر از بهار به آرامش عشق، به لطافت نسیم، به رهایی موج، شکوفاتر از بهار، درخشان تر از آفتاب، نستوه تر از کوه، آبی تر از آسمان، سبزتر از جنگل، سپیدتر از سپیده و زلال تر از آب بود؛ مردی که از مرزهای خاک گذشت و به افلاک پیوست. از او در زمین بسیار گفتند، می گویند و خواهند گفت، اما عظمت و حقیقت مردانی هم چون امام، هرگز چنانچه هست، وصف شدنی نیست؛ و به راستی مگر می شود شکوه آفتاب را به تعریف کشید و عشق را شرح کرد؟
زنده نگاه داشتن یاد و نام مردان بزرگ، که سرنوشت ملت ها را با اندیشه الهی و اراده پولادین خود ورق زده و جریان رودخانه تاریخ را دستخوش تغییر کرده اند، وظیفه همه انسان های دردمند و دلسوزان هدایت نسل هاست.
امام خمینی که با قیام الهی خود در عصر غربت انسانیت، بت ها را شکست و دریچه های نور را به روی انسان های دردمند و منتظر گشود، در زمره این بزرگمردان است. برای شناخت امام خمینی، بررسی مقطع زمانی خاص یا بُعدی از زندگی او کافی نیست. آن امام عارف را باید در تمامت عقیده و ایمان و عملش و در همه ادوار زندگی اش شناخت.
بیستم جمادی الثانی روز «کوثر» است. در آن روز بزرگ، کوثر ولایت و امامت در زمین جاری گشت و بانوی عفت و ایمان، صدیقه طاهره علیهاالسلام، دیده به جهان گشود تا امام عدالت و انسانیت را مونس و همسر باشد و نسلی پدید آورد که یازده ستاره امامت و روشنان راه هدایت انسان ها از این جمله اند. قرن ها بعد، در سالگرد تولد این بانو و از سلاله پاکش، مولودی دیده به جهان باز کرد که بعدها راه امامت را استمراری نو بخشید و جلوه ای از انوار ولایت را بر جهانیان تاباند میلاد مسعود حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام و رهبر کبیر انقلاب امام خمینی بر رهروان راهشان مبارک باد.
برادر بزرگوار امام، آیت الله پسندیده، درباره دوران طفولیت حضرت امام رحمه الله می فرمایند: «امام، دوران کودکی را در خمین گذراند. بانوی مومنه ای بود به نام خاور، که به او ننه خاور می گفتیم، او دایه امام بود و امام را نگهداری می کرد و به او شیر می داد. ننه خاور از زن های بسیار لایق و با شهامت بود. شوهرش «کربلایی میرزا آقا» تفنگدار و خادم پدرمان بود. در شناسنامه امام، تاریخ تولد ایشان 1279 ذکر شده ولی ایشان در روز بیستم جمادی الثانی 1320 متولد شده اند... در شناسنامه ایشان این مشخصات ثبت است: نام خانوادگی: مصطفوی، نام پدر: آقا مصطفی، نام مادر: خانم هاجر، سال صدور شناسنامه 1305...».
روح الله الموسوی الخمینی در بیستم جمادی الثانی 1320 ق (مطابق با بیست شهریور 1281 ش و 24 سپتامبر 1902 م) در شهرستان خمین، در خاندانی از سلاله زهرای اطهر علیهاالسلام و از خانواده ای اهل علم، که به هجرت جهاد در راه خدا معروف بودند، پا به عرصه وجود نهاد. او وارث آبا و اجدادی بود که نسل در نسل در کار هدایت مردم و کسب معارف الهی می کوشیده اند. پدر بزرگوار امام خمینی، آیت الله سید مصطفی موسوی از معاصران میرزای شیرازی بود و مادر مومنش، بانو هاجر، نیز از خاندان علم و تقوا و از نوادگان مرحوم آیت الله خوانساری بوده است. امام دوران کودکی را در دامان مادر و عمه مکرمه اش، صاحبه خانم، که بانویی شجاع و حق جو بود، سپری کرد.
درحالی که سال 1320 ق از نیمه می گذشت مولودی در ایران دیده به جهان گشود که بعدها با قیام الهی خود سرنوشت ایران و جهان اسلام را دگرگون کرد و انقلابی پدید آورد که امید همه ملت های آزاده در سرتاسر گیتی گردید. آن روز هیچ کس تصور نمی کرد که این کودک همان است که فردا، دنیا او را به نام «امام خمینی» خواهد شناخت و احیاگر دین خدا در عصر مسخ ارزش های دینی خواهد شد.
رادمردی از قبیله فضیلت بود و پیش آمد تا پرچم حقیقت را در گسترده جهان برپا کند و منای حاکمیت صالحان بر زمین باشد. او چونان «نوح»، مستضعفان را بر کشتی هدایت سوار کرد و با موج های شهادت به ساحل توحید رهنمون شد. تبر ابراهیمی اش را بر بتهای زر و زورو تزویر کوبید و با عصای هوشیاری موسایی اش نیرنگ ساحران زمان را بی رنگ کرد. بی تردید اما در دم مسیحایی اش فیض روح القدس داشت که توانست در کالبد بی جان قرن حاضر روح ایمان و عشق بدمد. خمینی، مفسر با فراست قرآن محمد (ص)بود و در مقابل تندیس ظلم و طغیان و وارث خلف ضلالت شیطان، به حق قیام کرد تا به خواست تمامی رسولان الهی، تحققی تاریخی بخشید. خمینی وارث شایسته همه انبیای الهی بود.
گرمای ظلم بیداد می کرد. تابستان ستم، شلاق شقاوت بر تن مظلوم ملت می کوبید. امیدها ملت برای رهای از جور زمان به پاییزی زرد می گرایید و زمستان، سیاهی سرمای سخت خود را بر سر مردمان افکنده بود. قصه ها رنگ غصه داشت و دل های مردمان گنج رنج های بی شمار بود. در این میان، امام خمینی، پیر بیدار یلدای بلند تاریخ ایران شد و با کلامی که عطر تقدس داشت، بر دل های زمستان زده نشست و بزرگ ترین شگفتی قرن را آفرید. اما، بهار همیشه سبز و جاوید ملت ایران است.
شخصیت امام و ظهور او نوید امن و ایمان بود. در میانه عصری که به بی خدایی خو گرفته بود، ظهورحضور امام باعث شد امت ها به شور آیند. چنین بود که بلافاصله پس از آغاز حرکت انبیایی امام، نه فقط در کشورهای اسلامی، بلکه در تمامی سرزمین هایی که نام و یادی از خدا هنوز باقی است، حرکت های پیاپی و عظیمی پدید آمد که هدف اصلی این طوفان ها در هم شکستن بت های کفر و شرک در زمین و حرکت به نام خدا بود.
یکی از مستخدمان حضرت امام رحمه الله می گوید: «بعد از ظهرها که می شد خانواده امام، نوه ها، دخترها و عروس ایشان می آمدند و دور ایشان می نشستند و چنان با امام گرم می گرفتند و شوخی و مزاح می کردند که تصور چنین حالتی برای یک رهبر سیاسی با آن همه گرفتاری شدید غیرممکن می نمود».
نوه حضرت امام نقل می کنند: «هر کس از خانواده امام که به دیدار ایشان می رفت احساس می کرد آقا خیلی دوستش دارد. همه ما این احساس را داشتیم که امام بیشتر از همه به ما علاقه دارد... من هنور یادم نمی آید که به اتاق امام وارد شده باشم و ایشان لبخند نزده باشند».
خبرنگار اعزامی روزنامه اطلاعات به پاریس تعریف می کند: اولین خبرنگاری که توانست از آیت الله خمینی، در حالی که لبخندی بر لب داشت، عکس بگیرد، من بودم. لبخند ایشان به خاطر سوالی بود که یک خبرنگار فرانسوی از امام پرسید: «شایع است آیت الله خمینی پول دار هستند و حتی از شاه هم بیشتر پول دارند، آیا این سخن درست است؟» امام لبخندی زدند و فرمودند: «من هیچ ندارم و آن چه هم دارم متعلق به مردم ایران است».
رهبر معظم انقلاب حضرت آیت الله خامنه ای، دامه برکاته، درباره شخصیت والای امام راحل می فرمایند: «امام خمینی، شخصیتی آن چنان بزرگ بود که در میان بزرگان و رهبران جهان و تاریخ به جز انبیا و اولیا و معصومین علیهم السلام، به دشواری می توان کسی را با این ابعاد و این خصوصیات تصور کرد».«الحق شخصیت آن عزیز یگانه، شخصیتی دست نیافتنی و جایگاه والای انسانی او جایگاهی دور از تصور و اساطیرگونه بود. او رهبر و پدر و معلم و مراد و محبوب ملت ایران و امید روشن همه مستضعفان جهان و به خصوص مسلمانان بود. او عبد صالح و بنده خاضع خدا و نیایشگر گریان نیمه شب ها و روح بزرگ زمان ما بود. او الگوی کامل یک مسلمان و نمونه بارز یک رهبر اسلامی بود».
یکی از برجسته ترین و محبوب ترین الگوهای رفتاری و سیر و سلوک معنوی در عصر حاضر، امام خمینی رحمه الله است. او تمام عمر را یکسره در طریق بندگی و اخلاص گام زد و همه هستی خویش را وقف راه خدا و عبودیت او نمود. نهضت الهی او که امت ما را به آزادی رساند و اهل قبله را در جهان شکوهی دوباره بخشید زمینه ساز حیات دین و احیای معنویت و توجه به خدا در این عصر مادیت و گریز از مذهب بود، رضوان همیشگی خدا بر روح بلند اوباد که دمی از خدا جدا نبود و هر چه داشت از رهگذر همین اتصال و پیوند با مبدا قدرت و عظمت بود.
عشق ویژه امام به نماز و نیایش شبانه، جلوه ای از شکوه عارفانه او بود. به گفته تمام کسانی که با وی محشور بودند، از آغاز تکلیف تا روزهای آغاز قیام و از آن زمان تا روز کوچ ابدی اش، حتی یک شب نیایش شبانه اش ترک نشد. او همان مردی است که وقتی در روزهای پایانی اقامتش در «نوفل لوشاتو»ی پاریس، صدها خبرنگار و فیلم بردار از سراسر جهان برای ضبط آخرین مصاحبه اش در فرانسه گرد آمده بودند، دقایقی پس از آغاز گفت و گو، به محض رسیدن وقت نماز، مصاحبه را نیمه کاره رها کرد. به راستی کارنامه حیات هیچ رهبری، چنین آکنده از فضیلت های الهی نیست.
همه شگفتی ها در وجود «خمینی» به تجلی می نشست، مردی با مجموعه ای از اضداد، که تامل کردن در ژرفای وجودش اندیشه سوز بود و تفکر در اعماق کلامش اندیشه ساز؛ مردی که بزرگ ترین حرکت و انقلاب قرن حاضر را پدید آورد و همه زرداران، زورمداران و تزویر پیشگان را با هراسی ابدی دست به گریبان ساخت و در همان حال بال های فروتنی خویش را در برابر مومنان و ستم دیدگان فرود آورد و نیمه شبان در پیشگاه کبریایی معبود خویش، سجاده را با اشک چشمان خدابینش دریا ساخت. به راستی تاریخ، کم تر ظهور چنین مردانی را به یاد دارد؛ مردی با مجموعه ای از اضداد.
جهان، شخصیت های برجسته مبارز و رهبران سیاسی بسیار به خدا دیده است، اما آنچه کار امام را شکوهی جاودانه می دهد و انقلاب او را از دیگر انقلاب ها جدا می کند و به نهضت انبیا پیوند می دهد آن است که آن هدایتگر انسان ها به سمت و سوی ارزش ها بود و به خوبی توانست دین را با سیاست به هم آمیزد.امام خمینی رحمه الله با هوشمندی و موضع گیری های خاص خود توانست نیروهای مبارز را به همدلی سوق دهد و روشنان امید به فردایی آکنده از آزادی و استقلال در جای جای میهن بپراکند. راز شگفت تاثیر پیام و کلام امام را باید در اصالت اندیشه ها، صلابت رای و صداقت بی شائبه اش با مردم جست.
وقتی که ده ها میلیون ایرانی چشم به راه، در 12 بهمن 1357 در استقبال با شکوه از امام، مقدمش را گرامی داشتند، آن گاه که خبرنگاری سوال کرد: «اکنون که پس از پانزده سال به کشور باز می گردید، با این همه شکوهی که می بینید، چه احساسی دارید؟»، پاسخ شنیده بود:«هیچ!» خبرنگار نمی دانست که امام، چون دیگر رهبران سیاسی نیست که با انگیزه های قدرت طلبی در چنین صحنه های هیجان انگیزی، از خود بی خود می شوند.
پاسخ امام نشان داد که خمینی از تباری دیگر است و ملاک تمامی رفتارها و حرکت ها را جلب رضای خالق و عمل به وظیفه می دانست. در بینش او آن گاه که کار و حرکت برای خدا باشد، حبس و تبعید با اوج اقتدار، یکسان است.