آنهایی که می‌خواهند از این کشورهای اسلامی استفاده کنند بهترین راه برایشان این است که بین برادرها اختلاف بیندازند.... آنهایی که عمال قدرتهای بزرگ هستند و می‌خواهند نشود این مساله، هی مسائل پیش می‌آورند.
شما ملاحظه بفرمایید در این هفته وحدت- که از قم آقای منتظری پیشنهاد کرده‌اند- خوب این چقدر حسن دارد و چقدر ارزش دارد که برادرها، همه را در یک مسئله‌ای با هم [متحد کند]. خوب، این اختلاف اساسی که نیست، این اختلاف در یک تاریخی است که نزدیک به هم هستند؛ از ما هم بعضی قائل‌اند به اینکه دوازدهم هست، «۳» از علمای ما هم بعضی قائل‌اند که دوازدهم است. این اسباب این نشود که یک اساسی علی حده، آنها داشته باشند، یک اساسی علی حده ما داشته باشیم. با هم باشیم، برادریم دیگر. پیغمبر هم از همه‌مان است. در عین حالی که یک چنین صدایی بلند شد برای وحدت، یک وقت می‌بینیم از حجاز یک نفر صدا بلند می‌کند که اصل جشن گرفتن برای پیغمبر شرک است! من نمی‌دانم چه اساسی است؟ این چرا شرک است؟ البته آن شخص وهابی است. وهابی را اهل سنت هم قبولشان ندارند، نه اینکه ما قبول نداریم، همه برادرهای ما آنها را قبول ندارند. شما [فکر می‌کنید] یک همچنین مسئله‌ای که جشن گرفتن، احترام کردن به پیغمبر اسلام، این جزء این است که مشرک هستند مردم!؟
آن وقت این اختصاص به ایران هم ندارد، احترام به رسول خدا، همه بلاد مسلمین احترام می‌گذارند. چه شد که ایران را مورد نظر قرار داده است و می‌گوید ایرانیها که جشن می‌گیرند برای پیغمبر اکرم، اینها مشرک هستند؟ خوب نکته‌اش معلوم است؛ برای اینکه، آن که الآن اساس وحدت در آن درست شده ایران است. این نکته‌ای که از آن وحدت بین مسلمین، چه برادران اهل تشیع و اهل تسنن، چه ملتهای اینجا، و چه دولتها، همیشه مقصد ما این بوده که اینها همه با هم باشند. اگر مسلمانها با هم باشند هیچ کس نمی‌تواند به اینها تعرّض کند؛ برای اینکه یک میلیارد جمعیت [هستند] با دارایی زیاد، با مخازن زیاد. در عین حال