بعضی اشخاصی که به نظر انسان می‌آید مغرض هم نیستند، به نظر انسان می‌آید که متدین هم هستند، اینها صحبت می‌کنند از اینکه اصلاح چرا نمی‌شود، بیایید اصلاح بکنید، جوانها تا کی کشته بشوند.
اینها هم دیدشان ناقص است. اینها توجه به این ندارند که ما در این وقتی که هستیم، با این وضعی که هستیم اگر چنانچه، پیشنهاد صلح را قبول بکنیم و ما بنشینیم پشت میزی که صدام یک طرفش نشسته، آقای رئیس جمهور ما هم یک طرفش نشسته، دنیا به ما چه می‌گوید؟ اسلام به ما چه می‌گوید؟ عراق به ما چه می‌گوید؟ ایران به ما چه می‌گوید؟ یک کسی که چهار سال است، پنج سال است- عراق که چندین سال است- چهار پنج سال است گرفتارش هستیم که هر چه توانسته کرده، هر چه توانسته، اگر کاری نکرده باشد نتوانسته، و الّا آنچه توانسته این عمل کرده و هر چه هم بتواند عمل می‌کند و بعدها هم هر چه بتواند عمل می‌کند، ما این را مهلتش بدهیم و بنشینیم با او صلح بکنیم، «آقا! خوب، بسیار خوب شما تشریف ببرید دیگر به کشور خودتان و بروید و فلان، و ما هم برویم سراغ کار خودمان». این با عزت اسلام نمی‌سازد. با شرف انسان نمی‌سازد. این نمی‌شود که یک همچو مطلبی بگوییم. آقایان اشتباه می‌کنند، خیال می‌کنند که خوب، حالا ما جوان دادیم، من هم می‌دانم که بسیار ما خسارت دیدیم، بسیار ما جوان دادیم، لکن صلح کردن با یک کسی که بعدش خنجر را از پشت محکمتر خواهد زد، این یک صلح شرافتمندانه است؟ یک صلح عقلایی است؟...امروز اگر ما عقب‌نشینی کنیم اسلام را شکست دادیم. امروز ما نمی‌توانیم عقب‌نشینی کنیم. ما امروز نمی‌توانیم صلح کنیم با اینها. اینها اظهار صلح می‌کنند از آن ور، و از آن ور هم آن جنایتکاریها را می‌کنند، خوب، اینها صلح طلب که نیستند دروغ می‌گویند، بر فرض اینکه یک وقت هم سر [عقل] بیایند، اما جنایتکاری که مسلماً جنایتش طوری است که انسان نمی‌تواند با او بنشیند و اصلاح کند و یک چیزی را امضا کند، آقای رئیس جمهور ما آن طرفش را امضا کند، آقای صدام هم آن طرفش را، آخر این مسئله‌ای است که می‌پذیرد کسی از ما؟ دنیا از ما می‌پذیرد؟ بر فرض اینکه قدرتهای بزرگ می‌گویند «خیلی خوب شد، الحمد للَّه ما بردیم مساله را» برد آنهاست دیگر، «ما مساله را بردیم»، اما ملتها چه می‌گویند به ما؟ اسلام به ما چه می‌گوید؟ پیغمبر اسلام، امام زمان به ما چه می‌گویند؟ خوب، ما مسئول هستیم.