تار و پودم به هوا رفت و توانم بگسستقسم به عشق که هر عاشقی اسیر تو گردد‏‏این عبادت‌ها بود سَرمایۀ شرمندگی‏ماه رمضان شد می و میخانه برافتادرویش چو روز وصل او، گیتی فروز و دل گشادور آن شمع دل افروز چو پروانه شدمحاش للّه که جز این ره ره دیگر پویمبایدت از شوق، پروانه شوی، بریان شویوارستگان به دوست پناهنده گشته‌اند دیوان امام صفحه 4