برای اینجانب و برخی از دوستان دیگر که صبحها، اول وقت خدمت امام می رسیدیم مسلّم بود که ایشان سر ساعت هشت و دو سه دقیقه – یعنی پس از این که خلاصۀ اخبار را گوش می کردند – زنگ می زدند و ما برای گزارش کارها و انجام وظایفی که داشتیم خدمتشان می رسیدیم، به طوری که اگر یک روز این وقت به هشت و پنج دقیقه می رسید، می فهمیدیم که اتّفاق تازه ای افتاده و وضع و حال ایشان مناسب نیست و یا کسی نزدشان رفته و مانع زنگ زدن ایشان گشته است، به همین جهت، خودمان به اتاق می رفتیم و همان طور که حدس زده بودیم... .
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 2، صفحه 5.
راوی: حجه الاسلام رسولی محلاتی.