بعد از نماز صبح قدم می زدند

پیاده روی و قدم زدن امام مشهور است. بارها گفته اند و نوشته اند. بنده هم اطلاع‏‎ ‎‏داشتم که امام هیچ گاه قدم زدن و پیاده روی را ترک نکرده اند. در ایام جوانی با دوستان‏‎ ‎‏خود اغلب روزها به باغهای اطراف قم می رفتند و ضمن تفریح سالم مباحثه هم‏‎ ‎‏می کردند. بیشتر روزها تا بعد ازظهر در بیرون بوده اند و از هوای آزاد و فضای باز‏‎ ‎‏استفاده می کردند. قسمتی از اینها مربوط به ایام خفقان عهد رضاخانی و قسمتی هم‏‎ ‎‏خواست خود آنها بوده است که مانند فلاسفه مشّایی قصد داشتند در حال گردش و‏‎ ‎‏تفریح و در فضای باز درس بخوانند و مباحثه کنند، یا صرفاً قدم بزنند و پیاده روی‏‎ ‎‏کنند. در قم می شنیدم که می گفتند آقای حاج آقا روح الله هر صبح زود بعد از نماز صبح‏‎ ‎‏و خواندن تعقیبات تا طلوع آفتاب در باغ جنب خانه شان یا در زمین پشت باغ مشغول‏‎ ‎‏قدم زدن است. خانه امام در قم واقع در محلۀ یخچال قاضی، و آخرین خانه بود. بعد‏‎ ‎‏از خانه، باغ انار و انجیر  و بعد از آن زمین هموار بود. ما آن را دیده بودیم. می گفتند‏‎ ‎‏امام با اجازه صاحب باغ در تابستان و زمستان صبحها در این باغ و آن زمین هموار تا‏‎ ‎طلوع آفتاب مشغول قدم زدن است. هنگامی که امام دچار ناراحتی قلب شدند و ایشان‏‎ ‎‏را از قم به تهران آوردند و در بیمارستان قلب بستری کردند، روزنامه ها نوشتند روزی امام‏‎ ‎‏از پنجره نگاه به زمین پر برف بیرون بیمارستان کرده، و گفتند اگر دکتر اجازه می داد‏‎ ‎‏می خواستم قدری روی این برفها راه بروم! اصرار امام به قدم زدن و پیاده روی در هر‏‎ ‎‏حال را اطلاع داشتم که همیشه صبحها و عصرها حداقل نیم ساعت آن را معمول‏‎ ‎‏می دارند، و در همان حال هم روزنامه یا مجله می خوانند یا نامه ها را مطالعه می کنند و‏‎ ‎‏بیکار نبودند، ولی وقتی در سال 1347 به نجف اشرف رفتم و خدمت امام رسیدم دیدم‏‎ ‎‏حیاط خانه ایشان تقریباً بیست متر مربع بیشتر نیست. پیش خود گفتم امام در این‏‎ ‎‏حیاط کوچک با دیوارهای بلندی که دارد آن هم در هوای گرم نجف چطور می تواند قدم‏‎ ‎‏بزند؟ این فکری بود که درست نمی توانستم جوابی برای آن بیابم، تا این که روزی خانم‏‎ ‎‏دباغ نمایندۀ مجلس شورای اسلامی که مدتی را افتخاراً در خانه امام خدمت کرده بود،‏‎ ‎‏ضمن نطق پیش از دستور خود گفت: امام هیچ گاه قدم زدن را ترک نکرده اند، حتی در‏‎ ‎‏نجف اشرف  که حیاط خانه شان بسیار کوچک بود، از پشت بام برای قدم زدن استفاده‏‎ ‎‏می کردند! تردیدم برطرف شد زیرا می دانستم که پشت بامهای نجف با دیوار بلند‏‎ ‎‏محدود است، به طوری که شخص ایستاده دیده نمی شود. همین نیز باعث شده بود که‏‎ ‎‏امام صبح و عصر هر روز قدم زدن معمول خود را از حیاط کوچک منزل اجاره ای شان‏‎ ‎‏به پشت بام منتقل کنند. 

منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 2، صفحه 18.

راوی: حجه الاسلام علی دوانی.