یک روز که روز شهادت حضرت فاطمه(س) بود از امام تقاضا شد در جمع برادران دفتر که به همین مناسبت تشکیل داده بودند، حاضر شوند. امام آمدند و نشستند. به مجرد اینکه یکی از برادران دفتر شروع به خواندن مصیبت کرد، امام با صدای بلند گریه کردند که او هم برای ملاحظه حال امام، مصیبت را کوتاه کرد.
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 3، صفحه 34.
راوی: حجه الاسلام انصاری کرمانی.