روزهای اول انقلاب بود که از بیت حضرت امام در قم توسط آقای توسلی برای دوستانی که به امور فرهنگی و تبلیغی انقلاب در کانون نشر فرهنگ اسلامی دزفول اشتغال داشتند وقت ملاقات خصوصی با امام گرفتم. به دلیل تاخیرهای مکرری که قطار در مسیر اندیمشک به قم داشت نتوانستیم راس ساعت مقرر که هشت و نیم صبح بود به بیت امام برسیم لذا حدود ساعت یازده و نیم رسیدیم. ابتدا گفتند وقت شما گذشته است با توضیحی که دادیم عذرمان را پذیرفتند و به محضر امام شرفیاب شدیم. بیانیه مختصری نوشته شده بود که در آن ضمن اعلام حمایت و بیعت و تبعیت از حضرت ایشان از امام خواسته بودیم نسبت به حل بعضی مسایل و مشکلاتی که زاییده مسایل روزهای انقلاب بود به ما رهنمودهایی بفرمایند. امام پس از استماع سخنان ما فرمودند: «حالا وقت تنگ و وقت نماز ظهر است شما مطالبتان را بدهید من مطالعه کنم. اگر چیزی هست بگویید» بعد از این که مطالب ما شفاهی خدمت ایشان عرضه شد بنا به درخواستی که از ایشان کرده بودیم چند دقیقه ای صحبت فرمودند و نسبت به کارشکنیهای کسانی که در صف نهضت رخنه کرده بودند تذکر به هوشیاری و بیداری داده و فرمودند: «باید توجه بکنید که ما الآن بین راه هستیم.» امام بعد از اتمام سخنانشان بلافاصله و به سرعت برای مقدمات نماز برخاستند.
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 3، صفحه 60.
راوی: غلامعلی رجایی.