امام واقعاً هنگامی که نزدیک نماز می شد سر از پا نمی شناختند. به هر کس که در اتاق بود صراحتاً می گفتند بروید که وقت نماز است و همیشه در این لحظات یک تبسّمی پیدا می کردند که آدم احساس می کرد انتظار لحظات شیرینی را می کشند.
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 3، صفحه 67.
راوی: فاطمه طباطبایی.