علاقۀ امام به کسی زیادتر بود که به خدا نزدیکتر است. مثلاً بچه ها را خیلی دوست داشتند. وقتی علی (نوه شان) را می بوسیدند، می گفتند: «این بچه جدیدالعهد و ملکوتی است، این بچه به مبدا نزدیکتر است، این بچه پاکیزه تر از دیگران است.» اگر بچه ها را دوست داشتند، به دلیل نزدیکتر بودن آنها به خداوند بود. لازم نبود احساساتشان را بیان کنند. تنفر و دوست داشتنشان خودجوش بود.
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 3، صفحه 188.
راوی: فاطمه طباطبایی.