تشخیص امام این بود که مشی مبارزاتی باید با آگاهی و حرکت عمومی مردم همگام باشد و شیوه های دیگر مبارزاتی، بویژه مشی مسلحانه را معتقد نبودند، لذا با اینکه تمامی مبارزین روحانی و مذهبی به امام فشار آوردند که ایشان حرکتهای مسلحانه داخلی را تایید کنند، نپذیرفتند. ما در همین رابطه به ایشان عرض کردیم ممکن است این عدم تایید و حمایت شما از حرکتهای مسلحانه اسلامی داخلی منتهی به انزوای روحانیت از صحنۀ سیاسی و مبارزاتی جامعه شود، زیرا اکنون فضای حاکم بر کشور به نفع این جریانهای مبارزاتی است و مصلحت ایجاب می کند که برای نگهداری مردم و همراهی با جوّ حاکم، این حرکتها را به نحوی تایید کنید. امام فرمود: «اگر چنانچه تشخیص دهم وظیفۀ شرعی من این است که در یک دهکدۀ دور افتاده و متروک بروم و انجام وظیفه کنم آن را انجام می دهم؛ اگرچه هیچکس به من توجهی نکند و از انظار ساقط شوم. شما بدانید این حرکتها می گذرد و آنچه اصالت دارد و حقیقت است خود را نشان خواهد داد. »
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 4، صفحه 12.
راوی: حجه الاسلام دعایی.