هنگامی که اولین برنامهٔ تبعید ایرانیان از عراق شروع شد، هر روز هموطنان زیادی را می گرفتند، زندانی و اذیت می کردند، اموالشان را می بردند و خلاف آنها را با کمال اهانت و بی شرمی بیرون می کردند. تا اینکه یک وقت دولت بعث اعلام کرد که تمام ایرانیان باید ظرف مدت شش روز از عراق خارج شوند. مردم هم در آن فصل زمستان بنا را بر این گذاشتند که از عراق بیرون بروند. در این گیر و دار که همه در فکر رفتن بودند و حتی گفته می شد که بعضی از علما و مراجع هم خود را برای خروج از عراق آماده می کنند و یکی از آقایان علما هم به دلیل بیماری به خارج مسافرت کرده بود، امام هم تصمیم گرفتند از عراق خارج شوند. دولت بعث با آن سیاستی که داشت نمی خواست امام از عراق خارج شود. لذا خبر دادند که بعضی از اشخاص از بغداد برای ملاقات با امام و صحبت دربارهٔ این گونه قضایا می آیند. یکی از آن اشخاص، معاون صدام به نام علیرضا بود که به قساوت و هتاکی و خونریزی معروف بود. هنگامی که این گروه بعضی به نجف آمدند، امام کردند که: «من اینها را راه نمی دهم و هیچ یک از اینها حق ندارند با من ملاقات کنند، و من هم تذکره ام را فرستاده ام که خروجی بزنند و با مدخنانم بیرون روم».
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 4، صفحه 147.
راوی: آیت الله خاتم یزدی.