پس از رحلت آیت الله حکیم مجالس عزاداری باشکوه زیادی برای ایشان در مسجد هندی که در بازار حویش قرار دارد برگزار می شد و امام هم در این مراسم شرکت می کردند. در یکی از این مجالس که از طرف بیت مرحوم آقای حکیم برگزار شده بود و همه مراجع و علما در آن حضور داشتند و امام هم تشریف داشتند و مسجد مملو از جمعیت طلاب و عشایر عرب بود ناگهان یک مرتبه بازار شلوغ شد و نیروهای مسلح و افراد سازمان امنیت بعث اطراف مسجد را گرفتند و پس از آن هیاتی که از طرف حکومت بعث که متشکل از تعدادی از وزراء، نظامیان و کادر رهبری بعث عراق بودند وارد مجلس شدند. همه مراجع و علما جلوی آنان بلند شدند حتی کل افراد خانواده حکیم که تحت شرایط سخت و شکنجهٔ رژیم بعث قرار داشتند به احترام آنها بلند شدند. اما تنها کسی که در مجلس حضور داشت و از جای خود بلند نشد و کوچکترین اعتنایی به افراد این هیات نکرد امام بود. این برخورد امام مانند بمبی در نجف منتشر شد و در تمام محافل روحانی و غیر روحانی زبانزد خاص و عام بود. همه نگران این بودند که بعد از این برخورد امام، عکس العمل دولت عراق چیست ولی کسانی که امام را می شناختند می دانستند که روش ایشان در برخورد با ظالمان چنین است چه در ایران باشند چه در عراق.
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 4، صفحه 157.
راوی: حجه الاسلام محتشمی.