در زمانی که مساله اخراج طلاب ایرانی از عراق به شدت مطرح بود امام با اندیشه و انگیزهٔ اینکه از این فرصت در راه به خیزش واداشتن مردم عراق و آغاز نهضت و مبارزه بر ضد رژیم بعث بهره گیرد و جوّ خفقان را درهم شکند به سخنرانی پرداخت. امام در این سخنرانی، حوزه نجف را به پایداری و شکیبایی فرا خواند و پیروزی نهایی را به آنان نوید داد و به عنوان اعتراض به رفتار ناروای رژیم بعث با مردم اعلام کرد که از عراق هجرت خواهد کرد و اگر ویزای سفر ندادند ناگزیر در عراق زندانی خواهد بود. متن آن سخنرانی که در شب یکشنبه 5 / 10 / 1350 (7 ذیقعده 1391) در میان شماری از علما و روحانیان و مردم نجف ایراد گردید چنین است:
بسم الله الرحمن الرحیم
بعد از آنکه مصلحت و نظر خیرخواهی خود را به صورت تلگراف به مقامات عراقی رساندم نه تنها جوابی ندادند بلکه با شدت عکس العمل نشان دادند. در این صورت فکرم به این منتهی شد که وجود ما دیگر در اینجا لزومی ندارد، لذا تذکره ام را فردا نزد مقامات رسمی می فرستم و درخواست خروجی می کنم (گریهٔ حضار) البته من در هر جا که باشم به یاد برادران و آقایان افغانی ها، پاکستانی ها، هندی ها، عراقی ها و دیگر آقایان هستم. همچنانکه در اینجا به آنان توجه داشتم در جای دیگر هم که باشم علاقه و ارتباطم با آنان محفوظ خواهد بود.
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 4، صفحه 163.
راوی: ندارد.