هر مرتبه که بنی صدر پیش می آمد امام می فرمودند: مجاهدین و گروههای فاسد را از خود دور کن. مردم و روحانیت به درد تو می خورند، تو اگر این دو را نداشته باشی هیچی، و در ایران هیچ کاری نمی توانی بکنی. ولی او که طبق نقشهٔ حساب شده کار می کرد گوشش به این حرفها بدهکار نبود و به هیچ وجه حاضر نشد گوش به حرف امام دهد. من بارها خدمت امام عرض می کردم که من چه کار کنم، بنی صدر اینگونه است ولی با اینکه دل امام از بنی صدر خون بود می فرمودند: چون تو وابسته به من هستی باید نسبت به کارهای او عکس العمل نشان ندهی. این اواخر امام با تمام دل خونی که از این خائن خودفروخته داشتند سعی می کردند در سخنرانی ها به گونه ای صحبت نمایند تا مردم نگویند این هم رییس جمهورمان. این اواخر که کم کم کار به جاهای باریک کشیده بود وقتی او می آمد خدمت امام، ایشان به او تشر می زدند و حتی یک مرتبه به او گفتند تو فکر نکن رای آوردی، مردم طرفدار اسلام هستند. رایی که به تو دادند رای به تو نیست رای به اسلام است. مردم فکر کردند تو آدم معتقدی هستی، منافع کشور و ملّت در نظرت هست و با آنچه ملت مخالفت است مخالف هستی و آمدند و رای به تو دادند ولی اگر روزی برای مردم روشن شود که تو چه کاره هستی همه مقابلت خواهند ایستاد. ولی او با کمال وقاحت گفت نه آقا من اینقدر رای دارم و اگر الآن هم رای گیری شود رایم بیشتر می شود!! امام تمام سعیشان این بود که اولین رییس جمهور کارش به اینجا نکشد. وقتی همه با هم می آمدند نزد امام، امام می فرمودند سعی کنید وضع به صورتی در نیاید که من احساس تکلیف شرعی کنم. شماها سعی کنید وضع بهم نریزد. واقعاً این برای امام مهم بود ولی وقتی امام دیدند که این به هیچ وجه زیر بار حرف حق نمی رود اول او را از فرماندهی کل قوا عزل کردند و بعد هم تصمیم مجلس را امضاء فرمودند و بحمدالله یکی از بزرگترین خطرات این جمهوری به دست امام خنثی شد.
منبع: برداشتهایی از سیره امام خمینی (ره)، جلد 4، صفحه 347.
راوی: سید احمد خمینی.