معمولاً اوقات استراحت امام پیش ایشان می رفتیم. گاهی اوقات قبل از نماز مغرب و عشا و گاهی بعد از اخبار و گاهی هم صبحها قبل از رفتن به مدرسه. وقتی وارد اتاق ایشان می شدم احساس می کردم امام سراپا غرق در شادی شده اند و با لبخندی جواب سلام مرا می دهند. هنوز هم وقتی به مرقد ایشان می روم و سلام می دهم، باز تبسّم امام را می بینم. این لبخند شیرین آقا هیچ گاه فراموشم نخواهد شد. البته امام در هنگام دیدار با هر یک از نزدیکان خویش، همین گونه عمل می کردند و هیچ تفاوتی در ابراز علاقه شان دیده نمی شد.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره) ؛ جلد یک، صفحه 9.
راوی: عاطفه اشراقی (نوه امام).