برخورد امام با بچه های خانواده خیلی ملایم است. با آنکه ایشان از نوه های کوچولوی دو ساله و سه ساله دارند تا دخترهای سی ـ چهل ساله. کلاً امام به طور غریبی باهوشند. ما همیشه می گوییم که نمی شود از ایشان چیزی را پنهان کرد، چون از در وارد که می شوند خودشان همه چیز را زود می فهمند. ایشان هیچ وقت از بچه ها نمی پرسند کجا بودید، نکند نخواهیم بگوییم و مجبور به گفتن شویم. حتی ایشان وقتی می گوییم دیگر می خواهیم برویم، ممکن است یک بار بگویند «چرا؟ بمان». اما نه در حدی که انسان پیش خود بگوید حالا اگر برویم بد است و حرف ایشان زمین می افتد. فقط در این حد که آن قدری که اگر دلمان بخواهد بمانیم، بمانیم. به طور کلی خیلی آزادی می دهند به بچه ها؛ یعنی علاوه بر شیطنت بچه ها که می گویند: «بگذارید بریزند، بزنند، کثیف کنند، ول کنید، بچه باید همین طور باشد». در بزرگی هم اصلاً اهل نصیحت نیستند که بگویند این کار را بکن و یا این کار را نکن! فقط ایشان این طور بگویم که خودشان سرمشق عملی بچه ها در خانواده هستند.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره) ؛ جلد یک، صفحه 14.
راوی: زهرا مصطفوی.