امام، آنچنان جذبه ای داشتند که ما خود به خود از ایشان حساب می بردیم و مواظب رفتارمان بودیم؛ درصورتی که ایشان تغیّر نداشتند و کتکی نمی زدند، گاهی اوقات یک تشر می رفتند یا تندی می کردند و همان برای چندین روز کافی بود. اگر کار خلافی می کردیم که می دانستیم چنانچه ما را ببینند ناراحت می شوند، دو سه روز خودمان را از ایشان مخفی می کردیم که مبادا ما را ببینند و ما را دعوا کنند.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره) ؛ جلد یک، صفحه 28.
راوی: فریده مصطفوی.