امام با نوه هایشان خیلی صمیمی و خیلی مهربان بودند. شاید چون آنها بچه سال و بعضاً جوان بودند. ایشان با آنها خیلی رفیقتر و مهربانتر بودند. مثلاً وقتی که ما خدمتشان بودیم، سختشان بود که به ما کاری واگذار کنند. اما مثلاً به نوه ها می گفتند: «این لیوان را آب کن» یا «آن دوای مرا بده» یا «آن استکان را بردار» خلاصه با آنها صمیمی تر و خودمانی تر بودند، آنها هم شیفتۀ آقا بودند.
«برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره) ؛ جلد 1، صفحه 55»
راوی: فریده مصطفوی.