امام انجام کارهایشان را برعهدۀ دیگران نمی گذارند. مثلاً زمانی که می خواهند قرص میل کنند، نمی گویند: «آن قرص را بده». بلکه خودشان برمی خیزند و برمی دارند و میل می کنند. حتی دیگران اعتراض می کنند که، این کار را به ما واگذار کنید، ایشان مخالفت می کنند. نمی خواهند کسی را به زحمت بیندازند و خودشان را از دیگران یک سر و گردن بالاتر بدانند. با این حال ابهتی عجیب در مجلس ایشان حکمفرماست. در اتاق کوچکی که می نشینند تخت کوتاهی وجود دارد و من تا به حال ندیده ام که غیر از آقای پسندیده که برادر بزرگ ایشان است و آقای لواسانی، کس دیگری جرات کند برروی آن تخت بنشیند؛ یعنی آن ابهت امام اجازه نمی دهد والاّ اگر کسی بنشیند فکر نمی کنم امام به او چیزی بفرمایند. در حالی که وقتی بزرگانی مانند شهدای محراب به محضر ایشان می رسیدند، روی زمین می نشستند و به خودشان اجازه نمی دادند که روی تخت بنشینند. حتی یک بار مشاهده کردم شهید محراب، آقای اشرفی اصفهانی، روبروی امام و روی زمین نشسته اند.
«برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره) ؛ جلد 1، صفحه 56»
راوی: حسن ثقفی.