یک زمانی هم آقا بیمار بودند و هم خانم. ما معمولاً دو سه نفر بودیم. اگر یکی از ما نزد امام می ماند فوراً می گفتند: «من کسی را نمی خواهم، بروید پیش مادرتان». و با اوقات تلخی ما را از اتاق بیرون می کردند که خانم تنها نماند.
«برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره) ؛ جلد 1، صفحه 76»
راوی: فریده مصطفوی.