امام علاقۀ عجیبی به مردم داشتند و این را بارها گفتند. افتخار می کردند که خدمتگزار این مردم باشند و از اینکه مردم به خاطر ایشان به رنج و زحمت بیفتند، شدیداً ناراحت بودند. بنده به عنوان مسئول ملاقاتهای ایشان شاهد این بودم. در اوایل ورود ملاقاتهای عمومی، هر روز عصر در مدرسۀ فیضیه بود، تا اینکه بر اثر کثرت جمعیت و کمبود معبرهای خروجی، دو نفر از بین رفتند و پس از آن امام محل ملاقاتهایشان را تغییر دادند، در زمستانها می فرمودند: «ملاقاتهای عمومی را تعطیل کنید، مبادا به خاطر ملاقات با من، خدای نکرده ماشینی در بین راه چپ شود و یا کسی در سرمای زمستان صدمه ببیند.» همچنین گاهی اوقات که ایشان مریض بودند ملاقاتهایشان تعطیل می شد ولی در عین حال مردم می آمدند و جمع می شدند و ملاقات می خواستند، تا امام صدای مردم را می شنیدند می فرمودند: «بگویید بیایند.»
«برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره) ؛ جلد 1، صفحه 148»
راوی: محمد رضا توسلی.