وقتی خبر شهادت مرحوم آیت الله سعیدی به نجف رسید، امام مجلس فاتحه ای را به مناسبت شهادت ایشان برگزار کردند. طلاب نجف اشرف که شدیداً در مضیقۀ مالی بودند علاقمند بودند که برای این شهید جلساتی بگیرند. چون فضای نجف فضای مسمومی بود و سفارت شاهنشاهی و کنسولگری ایران در کربلا به شدت روی حوزۀ نجف کار می کردند و آن را تحت نظر داشتند تا جایی که بعضی از طلاب از ترس سفارت جرات حرکتی نداشتند، لذا فاتحه آیت الله شهید سعیدی به عنوان یک جرم تلقی می شد. غربت امام در این بود که طلاب برای برگزاری مراسم فاتحه در مساجد نجف در تنگنای شدیدی قرار داشتند، چون مساجد نجف اجازۀ برگزاری فاتحه را نمی دادند که یک نمونۀ آن در مسجد خضرا بود. در این مسجد که در کنار صحن حضرت امیر قرار داشت. تمام فاتحه های علمای جهان اسلام برگزار می شد. و ما هرچه تلاش کردیم نتوانستیم در آن مسجد اجازۀ فاتحه بگیریم. لذا ناچار شدیم یکی از مساجد داخل صحن حضرت امیر را به نام مسجد عمران انتخاب کنیم که قاعدتاً متولی خاصی نداشت و تا چهل روز مراسم فاتحه شهید سعیدی برگزار می شد. روش امام در این چهل شب این بود که چون طلاب هر شهرستان سه شب فاتحه می گرفتند. امام شب اول فاتحه کلیۀ شهرستانها را به احترام شهید سعیدی در مجلس شرکت می کردند که این امر تا شب چهلم استمرار داشت این کار امام علاوه بر تعظیم مقام شهادت از طرفی تشویق طلاب جوانی بود که در آن جو مسموم نجف چنین اقدامی کرده بودند.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره) ؛ جلد 1، صفحه 205.
راوی: علی اکبر محتشمی پور.