امام با همۀ ما بسیار صمیمی و رفیق بودند، البته تظاهر ایشان به دوستی کم بود، ولی وقتی که آنها نبودند یا تاخیر داشتند، با حساسیت دنبال می کردند که مبادا گرفتاری داشته باشند. دوستان امام در نجف که از طلاب ایرانی بودند و بعد هم همراه ایشان از نجف هجرت کردند. همه بر این مطلب اتفاق نظر دارند. امام از این خدمتگزاران به رفقای من تعبیر می کردند. امام واقعاً به فکر دوستان خود بودند و لذا چون طلبه ها و دوستانشان کولر نداشتند. تقریباً از وسایل خنک کننده در نجف استفاده نکردند. و حتی به کوفه برای استراحت نرفتند، با اینکه کوفه نزدیک نجف است، و به واسطۀ شط و آب فراوان، هوای بهتری دارد، و همه به آنجا می رفتند، ولی امام می فرمودند: «دوستان من در وضعیت بدی هستند». امام به جز یکی دو سفر که در ابتدای ورود به نجف، به کوفه رفتند و در مسجد کوفه اعمال آن را انجام دادند، هرگز به کوفه نرفتند و از کولر هم استفاده نکردند، و فقط از سرداب و پنکه های معمولی استفاده می کردند. و شبهای تابستان را هم پشت بام می رفتند.در حالی که وقتی حتی صبح هم انسان به آجرها دست می گذاشت، هنوز داغ بودند، ولی امام آن شرایط را تحمل کردند و می فرمودند: «دوستان من در وضع بدی هستند و وقتی به حرم مشرف می شدم برای دوستان گرفتار خیلی دعا می کنم».
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد یک، صفحه 238.
راوی: حسن صانعی.