همان هدیه را به من دادند‏

هرگاه کسی از بزرگان و معاریف هدیه ای برای امام به وسیلۀ بنده یا اشخاص دیگر‏‎ ‎‏می فرستادند، معظم له در صورتی که مصلحت را در قبول آن هدیه می دیدند، قبول‏‎ ‎‏می کردند، ولی پس از اینکه آورندۀ هدیه برمی گشت، عیناً آن هدیه را به وسیلۀ یک‏‎ ‎‏شخص، مخصوصاً برای آورندۀ هدیه می فرستادند، و به او اهداء می کردند مثلاً بنده در‏‎ ‎‏مسافرت خود به کشورهای شرقی که به عنوان نمایندۀ امام چند روزی در بنگلادش‏‎ ‎‏بودم. در ملاقاتی که با رئیس جمهور بنگلادش داشتم. ایشان یک بسته ای به من داد و‏‎ ‎‏گفت: این هدیه ای است برای حضرت امام. بنده آن را تحویل گرفته و تشکر کردم.‏‎ ‎‏هنگامی که به ایران برگشتم ـ امام آن موقع در تهران در خیابان دربند بودند و هنوز به‏‎ ‎‏جماران تشریف نبرده بودند ـ به محضر مبارکشان شرفیاب و جریان مسافرت را به‏‎ ‎‏عرض رساندم و هدیه را نیز که از نظر امنیتی باز شده بود به محضرشان تقدیم داشتم که‏‎ ‎‏یک سجادۀ مخصوص و یک جفت نعلین بود. آن را قبول فرمودند. من که به قم برگشتم‏‎ ‎فردایش به وسیلۀ شخص مخصوصی همان سجاده و نعلین را برای بنده فرستادند که‏‎ ‎‏الآن آن سجاده را به عنوان یکی از یادگاریهای آن امام بزرگوار دارم.‏‎

منبع: برداشت‌هایی از سیره‌ی امام خمینی (ره)؛ جلد یک، صفحه 258.

راوی: حسین نوری.