یکی از دختران امام، نسبت به شخصیت مرحوم دکتر شریعتی علاقه مند بود. البته نه مدافع متعصبی که هرچه شریعتی گفته همان است و چیز دیگری نیست. نه این طور نبود. بلکه همان طوری که امام اعتقاد داشتند که بسیاری از نوشته ها و گفته های مرحوم شریعتی مفید است و قابل استفاده و باید تدریس شود. در بعضی از نوشته های او هم اشتباهاتی وجود دارد که باید تذکر داده و اصلاح شود. خود شریعتی هم قائل به همین بود و خودش را مطلق نمی دید.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد یک، صفحه 293.
راوی: محمود دعایی.