از همان بدو امر و برخورد اول با حضرت امام در زمینۀ کسالتشان که شروع شد؛ با آن جلسه واقعاً فراموش نشدنی، ایشان را یک فرد استثنایی و یک بیمار واقعاً خارق العاده دیدیم که با حالت تهوّر و شجاعت که مختص ایشان بود، پیشنهاد و عمل جراحی را تقبّل کردند. در طول کسالتشان و حتی در شدیدترین لحظات کسالت همیشه بسیار صبور و متهوّر بودند. در زمینه درمانهایی که به ایشان ارائه می شد و بعضی هایش مثل تزریق آمپول و یا گذاشتن بعضی لوله ها و امثال اینها به صورت فیزیکی بدن شریف ایشان را به هر حال تا حدودی می آزرد، ولی در توضیحی که همکاران خدمت ایشان عرض می کردند و بعد کار را انجام می دادند، بسیار صبورانه و با نهایت مهربانی و رافت رفتار می کردند و واقعاً باید این جمله را گفت که خَم به ابرو نمی آوردند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد یک، صفحه 304.
راوی: منوچهر دوایی (از پزشکان معالج امام).