وقتی کسی از حالت بیهوشی می خواهد بیرون بیاید، معمولاً حال خاصی به او دست می دهد. سردرد می گیرد و خلاصه حالت نیمه بیهوشی، از خود بیهوشی به مراتب بدتر و سخت تر است. و قطعاً کسی در آن حالت که حواس درستی ندارد، نمی تواند به فکر چیزی باشد، ولی امام که همه چیزش استثنایی است، در این مورد نیز حالی عجیب داشت. هنگامی که امام را از اطاق بیهوشی بیرون آوردند، دیدم لبهای امام تکان می خورد، به دکتر گفتم: نگاه کنید، ظاهراً امام دارند ذکر می گویند. دکتر گفت چون دندانها در دهان امام نیست، لبها قدرت ندارد، لذا لرزش دارند!! من با دقت از زیر ماسک اکسیژن نگاه کردم، دیدم زبان مبارک امام نیز دارد تکان می خورد، اینجا بود که همه یقین کردیم، امام در آن حالت استثنایی هم از یاد و ذکر خدا غافل نیست.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد یک، صفحه 328.
راوی: احمد بهاء الدینی (از اعضای بیت امام).