روزی قرار بود امام در نجف به منزل یکی از بزرگان بروند. بعضی از طلاب که متوجه موضوع شدند به قصد مشایعت ایشان اطراف منزل ایشان تجمع کردند. وقتی امام از منزل بیرون آمدند طلبه ها در خدمت ایشان و همراهشان حرکت کردند. امام متوجه شدند ولی چیزی نگفتند تا وقتی که به در منزل آن آقا رسیدند و در باز شد. بلافاصله وارد شدند و خودشان در را بستند که معنای آن این بود که آقایان بروند من تنها باید اینجا بروم. طلبه ها همه مراجعت کردند، در حالی که از این برخورد امام یک درس اخلاقی هم فراگرفته بودند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 128.
راوی: آیت الله قدیری.