امام از پس رو و پیش رو و این گونه امور سخت بیزار بودند. در نجف خود ناظر بودم که گاهی در حرم مطّهر حضرت علی(ع) استخوانهای این پیرمرد در میان انبوه جمعیت درهم فشرده می شد ولی به کسی اجازه نمی دادند که مردم را کنار بزند و برای ایشان راه باز کند. مرحوم آقای املایی نقل می کرد روزی در حرم مطهر امام حسین(ع) امام را دیدم که در میان انبوه زوار گیر کرده و قدمی نمی توانستند پیش بگذارند. به جلو دویدم و به کنار زدن مردم و باز کردن راه پرداختم. امام با تعرض و تغیّر مرا منع می کردند و من بی توجه به منع ایشان به کار خود ادامه می دادم. یکباره متوجه شدم که امام از مسیری که من برای ایشان باز کرده ام نیامدند بلکه تغییر مسیر داده و در لابلای جمعیت به راه خود ادامه می دهند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 132.
راوی: سید حمید روحانی.