امام شدیداً عاطفی هستند. مثلاً وقتی نجف بودند و گاهی خواهرهایم می آمدند آنجا، و بعد می خواستند بروند طوری بود که من هیچ وقت موقع خداحافظی قدرت ایستادن توی حیاط و دیدن خداحافظی آنها را با امام نداشتم، می گذاشتم و می رفتم. مرحوم برادرم هم همین را می گفتند که من آن لحظه خداحافظی را نمی توانم ببینم. چون امام تا آن حد با فرزندان خود عاطفی برخورد می کنند که انسان تحمّل دیدن آن را ندارد. اما یک ذره شما فکر کنید این مسایل روی تصمیم گیریهایشان و یا در آن کارهایی که می خواهند بکنند اثر دارد، ندارد.
منبع: برداشت هایی از سیره ی امام خمینی (ره) ؛ جلد دو، صفحه 189.
راوی: سید احمد خمینی.