کسانی که با امام ارتباط داشتند به خوبی این مساله را لمس می کردند که ایشان از نفس مطمئنه برخوردار بودند و از این رو در وجود خود آرامشی داشتند که باعث می شد در هیچ شرایطی دچار اضطراب نشوند. همه می دانند که انقلاب اسلامی از همان روزهای اولی که پایه گذاری می شد تا سالها بعد از پیروزی آن، دچار فراز و نشیبهای بسیاری شد و دشواریهای بسیاری را پشت سر گذاشت. در جریان این دشواریها بسیار کسان دچار اضطراب و آشفتگی می شدند، اما تنها کسی که همواره آرامش خود را حفظ می کرد، امام بودند. بعضی اوقات کسانی که از شدت گرفتاری و ناراحتی دچار یاس و پریشان حالی می شدند، خدمت ایشان می رفتند و می پرسیدند که به طور مثال فلان مشکل را چه باید کرد. امام با آرامش باطنی و صفایی که از خصوصیاتشان سرچشمه می گرفت می فرمودند چیز مهمی نیست. و واقعاً مشکل برطرف و قضیه حل می شد. واقعیت این بود که بیشتر افراد که به خدمت امام می رفتند، با اضطراب و ناراحتی خیال می رفتند، اما آرام و آسوده از نزدشان برمی گشتند. مسوولان محترمی که در ارتباط با کار خودشان دیدارهای بسیاری از امام داشتند این امر را تایید می کنند. من نیز خودم هرگز حالتی خلاف آنچه عرض شد ندیدم. در سخت ترین و پیچیده ترین شرایط در ایشان آرامش درونی و حقیقی وجود داشت به دلیل وجود همین آرامش بود که می توانستند بر دیگران تاثیر بگذارند و آنها را امیدوار بکنند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 276.
راوی: آیت الله ابراهیم امینی.