در مقایسه با بعضی دیگر از استادان، وقار خاصی در امام دیده می شد. راه رفتن ایشان خیلی سنگین و با وقار و طمانینه بود، بدون اینکه به چپ و راست نگاه کنند و ببینند چه کسی می رود، چه کسی می آید، اطراف چگونه است و... ما هیچ وقت چنین حالاتی را در ایشان ندیدیم. معمولاً پیاده رفت و آمد می کردند و این وقار و طمانینه که در رفت و آمد ایشان محسوس بود، نشان از روح بلندشان داشت و بسیار آموزنده بود. یعنی به شاگردان یاد می داد که چگونه باید باشند.
منبع: برداشتهایی از سیرهی امام خمینی (ره)؛ جلد دو، صفحه 315.
راوی: آیت الله محمد یزدی.